Lezers over De nieuwe fiets

'Na 2 achtereenvolgende jaren, jou bij Mart Smeets gezien op TV, heb ik eindelijk het boek gekocht en in één keer uitgelezen. Geweldig alsof ik achterop (kan natuurlijk niet) zat. Wijzelf, Margúerite en ik - www.2bike4kids.com - fietsen ook maar dan op trekkingbikes van Koga. Wij zijn opgegroeid in Voorschoten en wonen nu al 32 jaar in de buurt van Baexem. Wat ik me na het lezen afvroeg - wel veel met de trein - maar dat snap ik - hebben wij ook eens op onze tocht naar barcelona gedaan vanwege regen, regen en regen, waarom ga je niet en keer terug voor een gratis servicebeurt, zoals gebruikelijk bij aankoop van een nieuwe fiets > fiets je weer terug - in een betere jaargetijde - neem je dan wel al die Cols en niet onbelangrijkdoe ons het plezier > schrijf daar dan weer een boek over. Bedankt voor de reis, die lezend en/of fietsend Nederland mocht meemaken. Met vriendelijke groet,'- Bob ter Haar

Tweet van profrenner Robert Gesink, 6de in de Tour de France 2010, over Laurens ten Dam en hemzelf:

RGUpdate
En of we de nieuwe fiets hebben besproken! Laurens was er helemaal weg van! Ik vind het jammer dat je de trein nam... ;) about 3 hours ago

'Beste Dirk Jan, Je kent mij niet maar ik ben waarschijnlijk één van die miljoenen lezers die jouw boek "de Nieuwe Fiets" heeft gekocht én gelezen. Schitterend en ontroerend boek. Echt geweldig. Temeer omdat ik zelf voornemens ben een dergelijke tocht ooit te ondernemen (om andere motieven welliswaar). Ik wil je gewoon even complimenteren met het plezier dat je mij hebt gegeven en de toegang tot een bijzonder deel van jouw leven! Nogmaals dank voor de mooie tijd die je me hebt laten beleven. Hartelijke groeten,' - Natan Beij

'Mijn God Dirk Jan, wat een schitterend boek. Sinds ik het vorige week op de mat vond heb ik het standaard in m'n rugzakje gehad. Heb er in zitten lezen op een terras in Zandvoort en zondag schuilend bij Café 't Leeuwte in Noorden met een ijsthee en een broodje bal. Thuis op de bank heb ik zelfs tijdens de vreselijke WK-finale (slecht spel en hard ook, het was maar goed dat we niet wonnen) met het geluid uit verder zitten lezen. Bedankt ook voor wat je op de binnenkaft hebt geschreven. Begrijp nu beter waarom je zo enthousiast reageerde toen ik vertelde dat m'n vader 100 jaar en 73 dagen heeft geleefd. Jouw vader zou - als ik goed reken - nu pas 87/88 jaar zijn geweest. Ik vond het prachtig zoals je zijn levensverhaal en dat van jullie samen in het boek hebt verwerkt. Maar het sleutelwoord is Sentimentalista, vooral zoals signora Cucchetti, dat teder uitsprak toen ze jou met haar man bewonderde. Van mij mogen alle willekeurige vrouwen dat tien keer per dag over me zeggen.
Ik heb intussen via internet twee exemplaren besteld die jij dus voor één euro extra per stuk zal signeren. Ben van plan er t.z.t. nog meer van weg te geven, maar daar heb ik nog niet direct namen bij. Een van mijn schoonzusjes ging ook direct bestellen (zei ze toen ik haar zondag op een familiefeestje over je boek vertelde en het liet zien). Een exemplaar is voor een neef van haar een ervaren wereldfietser (Jeroen van Rijn) die binnenkort hoopt vertrekken uit Langeraar naar Timboektoe. Ze was blij dat ze een mooi en toepasselijk cadeautje voor zijn verjaardag wist.
En dan nog dit: bij de fietstocht in Waarland spraken we ook over het boek: Het Pauperparadijs van Suzanne Jansen. Dat zou een heel mooi boek zijn voor je moeder. Ik wil dat graag aan je opsturen of bij je in de bus gooien. Dan zou ik even je adres moeten hebben.
Nogmaals dank, fiets lekker en geniet van alles, hartelijke groet,' -Jan van Capel

'Beste Dirk Jan, Bij de proloog van de Vuelta in Assen vorig jaar, signeerde je jouw boek voor mij. Vanwege een druk jaar ben ik er pas aan begonnen en had het (helaas) in 2 dagen al uitgelezen. Ik heb er van genoten. Leven en dood, rock 'n roll, fietsen. Veel herkenning. Je boek heeft me ontroerd. Bedankt voor vele uren leesgenot !' - Nico de Jong

'Hallo Dirk Jan Roeleven, Ik heb erg genoten van het boek. De foto die mijn dochter gemaakt heeft van ons (en de fiets) in Assen is prima geluk en staat op mijn blog. (www.wielertaal.nl). Groet uit Druten' - Mark Vonk

'Dirk Jan, Ik had naar aanleiding van jouw bezoek bij Mart Smeets' touretappe "De nieuwe fiets" aan een aantal mensen aangeraden en op mijn eigen verlanglijst gezet. En natuurlijk als cadeau voor mijn verjaardag gekregen. Wat een fantastisch boek heb je geschreven. Zojuist (met tranen in mijn ogen) het boek gesloten.
Een mix van liefde voor de fiets, flash-backs met liefde voor je vader, het gevecht tegen en liefde voor de natuurgoden. Prachtig!!!' - Alice van Leur (Oegstgeest)

'Geachte heer Roeleven, 24 mei jongstleden werd ik 46 en kreeg ik, vers van de pers, uw prachtige boekwerk "De nieuwe fiets" cadeau van mijn jongere zus. "Puur op de titel gekocht", zei ze erbij, want die titel vond ze (terecht) op mijn lijf geschreven. Nu ik het boek heb gelezen, blijkt hetzelfde te gelden voor de inhoud. Op mijn 46-jarige lijf geschreven, een feest van herkenning.

In 1987 werd mijn eerste racefiets, een sunsetoranje Union Sakai die ik ooit met een krantenwijk bij elkaar had gefietst, gejat in de Bijlmer, waarmee alle vooroordelen van familie en vrienden over mijn woonwijk in één keer en onherroepelijk werden bevestigd. Ik bleef er natuurlijk wel gewoon wonen, maar voelde me er zonder racefiets ineens een stuk ontheemder. Mijn inkomen was destijds nog zo laag, dat ik me onmogelijk een vergelijkbare nieuwe racefiets kon veroorloven.

Mijn vader wist dat uiteraard, van dat inkomen, maar ook van die ontheemding, besefte als geen ander dat een leven zonder racefiets voor mij geen leven was. Hij kwam direct in beweging en hield een inzamelingsactie om mij van de fietsdood te redden. Nog diezelfde maand kocht ik bij Tweewielercentrum "Oost" (Linnaeusparkweg, Watergraafsmeer, waar ik eerder had gewoond), de fiets van mijn keuze: een prachtige Peugeot Ventoux, met lugloos wit frame en subtiele rode en oranje accenten op de buizen. Een Franse creatie in de beste zin des woords, vergelijkbaar met de Citroën Snoek.

Ik had die zomer nog al mijn vakantiedagen te goed en vond dat mijn nieuwe fiets recht had op een tocht naar haar geboortegrond, naar de imposante berg waaraan zij haar naam ontleende. Ik besloot daarom in een maand tijd naar de Mont Ventoux en terug te fietsen. Aldus geschiedde. Elke dag 100 tot 150 kilometer, dan kom je een aardig eind in korte tijd.

Grote stukken van de route kwamen overeen met de uwe, al dan niet in omgekeerde richting. Ik was 24 en had een behoorlijke fietsconditie, maar evenals Middelkamp in de Tour van 1936 (Grenoble), had ik tot dan toe nog nooit een serieuze helling gezien. De Ardennen gooiden mij al direct in het diepe, dat mij overigens goed bleek te liggen. Al met al fietste ik in ruim drie weken van Amsterdam naar en over de Mont Ventoux en terug. De berg zelve was letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt van de tocht, maar natuurlijk ook het absolute dieptepunt, qua afzien. Op de terugweg fietste ik oostelijker, onder meer door Jura, Saarland en Eiffel, om uiteindelijk bij Roermond ons land weer binnen te vallen.

Uw beschrijving van de mijnstreek rond Metz is raak getroffen en zeer herkenbaar voor wie daar ooit per racefiets doorheen is gejakkerd. Trieste, Engels aandoende industriestadjes tegen een desolaat decor van steenkoolbergen, in vreemd contrast met de liefst glooiende landschappen om die stadjes heen. Het slechte weer in de overigens prachtige Vogezen. De plotselinge ontdekking op een snelweg te zitten, niet anders kunnen dan doorrijden tot de eerstvolgende afrit. Uw gedachten aan Bob den Uyl (men kiest altijd de verkeerde rij voor stationsloketten), het opstellen van strakke reisregels en de overtreding daarvan, steile afdalingen in de stromende regen, het passeren van de boomgrens in twee richtingen, de bewondering van passanten en thuisblijvers, weigeren omleidingen en andere omwegen te volgen die strijdig zijn met het strijdplan.

Maar bovenal: het besef dat uw Cucchietti en mijn Ventoux niet zozeer vervoermiddelen zijn, laat staan dienstfietsen, als wel dierbare metgezellen, vrienden, wezens met een ziel en eigen wil. Die opzien baren en bewondering oogsten. Romantisch, zeker, maar ook wel degelijk realistisch. Trouwe metgezellen, zoals de paarden van de avonturiers die het toen nog Wilde Westen van Amerika veroverden.

Remco Campert schreef eens over de diefstal van zijn stadsfiets, dat hij alle begrip had voor de doodstraf die men paardendieven destijds gaf. Wie een man zijn paard ontneemt, zijn fiets jat, zijn gezel die voor hem van levensbelang is, verdient niet beter. Zo'n paarden- of fietsdief verdient het niet nog langer in "Het landschap der levenden" (Bob den Uyl, 1984) te vertoeven.

Mijn P. Ventoux en ik zijn inmiddels 22 jaar samen, beiden een dagje ouder dus. We mogen terugzien op een rijk wielerleven. Ik schat dat we samen zo'n 30.000 kilometer door Europa hebben afgelegd, een boeiende levensreis met bergen en dalen. We piepen en kraken allebei, maar om nu uit hoofde van mijn midlifecrisis na 22 jaar alweer een nieuwe fiets te kopen, acht ik prematuur en vooral verraad aan mijn trouwe metgezel en levenspartner. Het zou ook ondankbaar zijn jegens mijn vader en andere familie, die deze relatie met mijn fiets destijds faciliteerden.

Het slot van uw boek is voor mij om nog een reden herkenbaar: tegenwoordig woon ik namelijk in Zuid-Limburg. Uw beschrijving van de stations Beek-Elsloo en Sittard en de bijbehorende intercity naar Amsterdam komt voor mij dus wel heel dichtbij! Uw onderschatting van de Cauberg overvalt ook mij nog regelmatig (alle wielrenners trouwens, zelfs de meest ervaren en professionele). Wist u overigens dat die andere plaatselijke muur, de Keutenberg, voor afdalende fietsers verboden is? Volgens de verkeersborden moet men afstappen en te voet afzinken; te steil, fietsend zou men over de kop kunnen slaan, meent althans onze zorgende overheid. Uiteraard trek ik mij zelden iets van verkeersborden aan en houd ik mij als echte Nederlander van de domme, zoals u bij de beruchte tunnel tussen Italië en Zwitserland.

Kortom, uw pennenvrucht was voor mij een verademing, een lees- en déja-vu-ervaring die men maar eens in de zoveel decennia heeft. Verreweg het beste literaire fietsboek sinds Den Uyls meesterwerkje "Wat fietst daar?" (1970).' - Arnold van der Leer (Heerlen)

'Ook een varken was een optie', kon mij bekoren. En toen 'Liep ik deze week in de bieb en trof bijgevoegde uitstalling aan. De bilbiothecaris is duidelijk jouw fan.' - Sandra de Witte

'Beste Dirk-Jan, Ik ben bij jou achterop de nieuwe fiets gesprongen en heb met veel plezier en ontroering je reisverhaal gelezen.
Bizarre voorvallen en mooie herinneringen. Jammer dat ik niet bij de uitreiking van je boek in de Meester aanwezig kon zijn om zo jou te ontmoeten. Ik wens je het aller beste en het ga je goed' - Lydian Romijn-Baart

'Godverdomme Dirk Jan, Wat een mooi boek. What can I say…. Ik heb er een nieuwe held bij. Het ga je goed!' - Mark Smidt

(bijgaand foto van De nieuwe fiets op een Frans stoeltje)

'Dirk Jan, Net terug uit Italië... Le Marche, Amandola, op een heuvel, beetje luieren, beetje fietsen, beetje lezen... wat een boek !! prachtige verhalen, herkenning, mooie tocht. bedankt, gr,' - Koos Rozenburg

'Beste Dirk Jan, Zeer bedankt voor de bemoedigende opdracht in je boek ter gelegenheid van mijn vijfenzeventigste verjaardag. Ik ben op de goede weg, heb ik begrepen. Jij trouwens ook. Je fietsverhaal is sterk, zwak, lief, ontroerend en vooral heel persoonlijk. Ik heb het hier en daar uitgedeeld. Houd vaart en blijf gezond! De vader van Hein Hoffmann' - Hans Hoffman

'Beste Dikke Dirk, Ten eerste sorry dat ik weer achter het grote geld aanzat en je boek presentatie liet lopen, ik die aan je kop bleef zeuren,waar dat bokkie nu bleef!? (dat grote geld ook niet gepakt trouwens). Ik heb je boek in een adem uitgelezen. Zo veel herkenbare elementen. Ook de route die je gereden hebt, ik zelf heb hem nooit zo gefietst maar wel globaal te voet afgelegd. Je neemt een rugzak mee, met het minimum, denk je. Maar in je hoofd zitten nog twee hutkoffers aan herinneringen die te pas en te opas oppoppen. Soms geeft je dat extra "drive" en soms juist het tegenovergestelde. Gelukkig wint in mijn geval altijd de "drive", doorgaan waar je helaas GVD andere moest achterlaten, vooral die, die je dan het meest mist. Het gemis van een vader kan ik ook goed plaatsen ( ik was 11 toen mijn vader zijn laatste adem uitblies en dat gebeurde in de slaapkamer thuis en wel zo duidelijk dat je het echt kon horen) , ook de beelden van het ziekhuis. Als ik nu weleens op bezoek ga, dan voelt dat of je met de laatste 5 kilometer bezig bent van een marathon, zwaar, heel zwaar. Die fietstocht in Noorwegen is langer dan Nick zegt. Hij is 556 kilometer, ik heb hem gereden met een vriend, mooie tocht.
Wat je boek mij vooral weer leert is dat je je leven moet leven zoals je dat zelf wil en "fuck"de rest. Als je zelf niet goed draait hoe kan je dan wat voor andere betekennen. En altijd dat kleine jongetje in je de ruimte geven om weer eens wat "onverantwoords"te doen. Mannen worden nooit ouder dan 18!!!!! Dit in tegenstelling tot vrouwen altijd bedeesd en voorzichtig. Zo heeft onze lieve heer het gewilt en zo moeten we er ook na leven . Halleluja, praise the lord, the coach heeft gesproken!! Kan nog wel een tijdje door gaan, maar laten we eens wat afspreken, of om te fietsen-ik heb zelf nog een oude roestig Batavus Course in de garage staan-, te lopen of gewoon lekker op je balkon te filosoferen met een glas.

Groet jan-nu echt een mean lean running machine- Mens.

PS. je willem wilnink was goed, maar je boek piekt echt!'

'Elk jaar staan wij, Raymond en ik, ik de zaak van Tonti in Cattolica en kijken naar al het moois. Ook bij ons is de gedachte gekomen om daar een keer, als de financieen het toelaten, een fiets te kopen en dan naar Nederland te rijden. Dit jaar kan ik niet mee naar Cattolica, maar Raymond en zijn gezin gaan wel. Ik ga nu naar de Bruna, er is nog 1 exemplaar, en laat het voor hem inpakken voor de vakantie. We hebben nu geroepen dat als wij 50 zijn, we naar Cattolica gaan fietsen. Desnoods op onze oude Presto en Gazelle. Eigenlijk hopen wij tegen die tijd een Bianchi Celeste te kunnen kopen. Ik ben blij dat ik de uitzending van Sportzomer heb gezien en dat dit boek er is, een boek met een missie.' - Michael Yska (Zaandam)

'Dirk Jan, ik kreeg op vaderdag je eersteling kado van Fraukje, mijn jongste dochter. Een fijne dochter die een echt jongensboek koopt voor haar vader. Ik heb er van genoten. Ik herkende erg veel in je boek. Grote dingen zoals als klein jongetje je vader verliezen. Fijne dingen zoals het fysiek beleven van een landschap door de inspanning op de fiets.En grappige dingen zoals je helemaal uitkleden op zo´n hang wc. Ik rijd nog wel eens door Zoeterwoude dorp op mijn racefiets, de volgende keer kijk ik uit naar je geboortehuis. Dat zal er toch nog wel zijn? Je boek heeft voor mij waarschijnlijk nog verdere gevolgen. Ik was van plan om een keer naar Italie te fietsen, bestemming Brescia waar een kennis van ons woont, de idee was dat te doen zodra ik niet meer werk en als een soort inwijding van een nieuwe levensfase. Ik heb dat nu vervroegd. Ik ga volgend jaar juni. Als je in de buurt hebt en zin hebt (bijvoorbeeld in een stevig glas bier) dan ben je uiteraard meer dan welkom. Je krijgt de hartelijke groeten van Marly, je boek ligt nu aan haar kant van het bed.' - Hans Wilmink

'Dirk jan. Gefeliciteerd met je doorbraak. Dinsdag staat er een interview met je in NRC Handelsblad. Kan een mens nog hoger reiken?' - John

Amigo, Bobbie gaat zelfs je boek lezen. Het voordeel van sentimentalisti is dat juist vrouwen je boek, zelfs al is het een wielrenboek, gaan kopen! Ik heb het enkele weken geleden helemaal gelezen (net zoals je vroeger op school in de nieuwe Wolkers eerst de sex-scenes opzocht, had ik eerst de echte fiets-scenes gescand). Die fiets-scenes vind ik het beste, de voorbereidingen, dat associatieve hink stap springen in je hoofd; de passages over je vader zijn ontroerend; waar ik afhaakte was bij het verwennen van je edele delen met baby-olie. Ijdeltuit! Fantastisch dat je boek zo goed verkoopt, echt te gek. Nog even over de wesp, ik luisterde toevallig vorige week naar Radio Tour en hoorde daar dat de wesp (laat staan wespennest) staat voor een bepaalde vorm van epo in de sms-geheimtaal tussen "doktoren" en renners. Ciao, Je mede sentimentalisti' - Martijn

'Beste Dirk-Jan of DJ zoals je mijn boek hebt gesigneerd, Ik heb inmiddels je boek uit en moet zeggen dat ik het erg mooi vond. Drama en komedie naast elkaar. Jammer dat je in Aubel voor een pizzaria ging en niet voor de lager gelegen Abdij Val Dieu. Hier zou je als fietser met open armen zijn ontvangen met eigen bier en lokale kaas. Misschien iets om naar terug te keren. Inmiddels denk ik mijn Hollandse stalen ros gevonden te hebben bij Herman Braun in Spijkenisse zodat ik mijn Cannondale kan vervangen. Nu nog de pekunia welke mij nog ontbreken na een tijdje werkloosheid als moleculair bioloog. Je ziet ook fietser worden door de krediet crisis getroffen. Onze korte ontmoeting in Maastricht heeft indruk op me gemaakt als was het een paar minuten. Ik hou wel van mensen waarbij een man een man en een woord een woord is. Groeten uit Maastricht.' - Andries Gilde

'Dirk Jan, Ik hoor dat je boekje goed gaat. Derde druk al. Dat is verheugend. Riet en ik hebben het in de vakantie uitgelezen en ons ermee vermaakt. Eigenlijk is het één grote neukpartij met die fiets, al wil niemand dat natuurlijk zo scherp zeggen. De gevoelige stukken zijn mooi en goed ingehouden geschreven. Ik ben daar altijd wat huiverig voor, want als je hier ook maar iets doorschiet dan wordt het larmoyant. Je weet wat dat is ,hè, of moet ik dat evenals Promiscuiteit, weer uitleggen. Bij alle juichtonen ook enige kritiek. Als de bergen voorbij zijn en Nederland steeds dichterbij komt, zie je dat zowel de fietser als de schrijver er wel een beetje genoeg van hebben. Het slot had wel iets flonkerender en spiritueler mogen zijn. Ik zal je verder goed in de gaten blijven houden, want je blijft iemand die voortdurend correctie nodig heeft.' - Ruud

'Hoi Dirk-Jan, Grote dag voor jou morgen in de Tour - met onderweg de Platzerwasel!! Ik heb net je boek gelezen, vandaar… Prachtig boek trouwens, met voor mij heel veel herkenbare passages. In het begin dacht ik: o ja, daar heb je weer zo'n emo-boek van iemand die zich renner voelt en zijn diepste geheimen met anonieme lezers wil delen. Een beetje zoals al die Toscane-boeken, hoewel ik gek op Italie ben! Maar al snel had je mij gewonnen, vooral door de 'naieve' toon en de flashbacks naar je jeugd. Ook ik - bouwjaar 1952 en uit Amsterdam - ging met mijn vader als jochie naar het Olympisch Stadion, waarbij ik me vooral het gedrang richting de tribunes nog goed kan herinneren. Ik hield me altijd aan de jas van mijn vader vast, midden in een zee van andere bejaste (en vaak beregende) mannen: onvergetelijke ervaring. Eind jaren zeventig kreeg ook mijn vader (die mij al heel vroeg enthousiast maakte voor het wielrennen als supporter van Wim van Est en met wie ik vaak op zwoele donderdagavonden naar de zogenaamde Populaires ging in het Olympisch Stadion: ik heb er Timoner nog achter de grote motoren zien rijden en Post en Koel met elkaar zien duelleren) longkanker. Net als jouw vader werd er een long weggehaald, maar in 1981, net voor de geboorte van mijn eerste kind, haalde de ziekte hem toch nog in. Ik zal nooit zijn volkomen uitgeteerde lijf herinneren, toen ik hem vlak voor het einde in de badkamer trof. Wat een kloteziekte! Fietsen doe ik niet veel meer, maar in mijn studententijd ben ik eens met een vriend naar Zwitserland gereden om mijn liefdesverdriet (is gelukkig toch nog goed gekomen: ik ben met haar getrouwd) te overstemmen. Over de Ballon d'Alsace en de Grimsel Pass met een lekker schommelend rugzakje. Al in Belgie reed ik op die helling bij het uitrijden van Luik mijn fiets in de prak, waarna ik in Luik bij een eigenbouwer een nieuw frame heb gekocht. Een dag later waren we weer op pad. Mooi! Kwam allemaal weer terug toen ik je ontroerende boek las.' - Evert de Rooij

'Het boek is ontvangen, bedankt, Dirk Jan. Martin begon al meteen (voor) te lezen. Je beschrijving van het geluksgevoel bij het simpel weer hebben van twee riempjes en daarbij het goede gezelschap van vrienden en een bicicletta, vond hij heel treffend. Ik 'mag' het boek lezen, zodra hij het uit heeft, ik ben benieuwd!' - Marlice

'Beste Dirk Jan, We wilden eigenlijk een brief of fax naar je sturen. Omdat wij je boek soms met tranen in onze ogen hebben gelezen als kopers van jullie familiebezit in 1983. Hebben jou en je familie meegemaakt omdat wij op tWatertje woonden in nr 30c sinds 1976. Zeker je vader die altijd zo hartelijk kon reageren, je zus Leida. En de tranen van je moeder toen ze ons op 31 juli 1983 de sleutels 'moest' overhandigen. Erg erg dus. Je boek staat nu in het wijnrek door je vader gekocht in 1970(?) en door ons trouw meegesleept van hot naar her tot in Spanje toe. Een zo mooi systeem zoals we nooit meer hebben gezien, en door ons voorzien van glas in plaats van hout. Wellicht heb je ook interesse in een soort gravure van de RaBo Bank waar jullie bezit fraai is op te zien van voor de verbouwing in 1970. Succes, ook zeker met je documentaires die wij volgen.' - Olga en Rien Schimmer

'Hallo Dirk Jan, Op vakantie in Frankrijk heb ik 'De nieuwe fiets' gelezen. Je boek heeft me erg geraakt. Genoten heb ik van je relaas over de tocht zelf, herkenbaar waren de herinneringen aan vroeger op het Watertje, gehuild heb ik om je beschrijvingen over de ziekte en het verlies van je vader. Ik hoop dat 'De nieuwe fiets' niet je laatste boek is geweest...' - Karin van der Salm

'Beste Dirk Jan, heel erg bedankt voor je mooie boek 'De nieuwe fiets'. Via mijn collega Patrick Cornillie (die je misschien kent) begon ik aan je boek. Het was lang geleden dat ik zo verwoed heb en had gelezen... De combinatie tussen je drijfveren en je bedenkingen is prachtig. Je zinnen waarin je schrijft dat de vroege dood van je vader hebben geleid tot euforische levenshaast en relativerende levensrust bezorgden me een kleine schok. Net als u verloor ik vroeg mijn vader (toen ik 12 jaar was) en sindsdien zijn die levenshaast en levensrust mij meer en meer gaan begeesteren. Ook het feit dat u vaak naar aanleiding van iets kleins of groots aan je vader moet terugdenken, zijn voor mij heel herkenbaar. Een geur, een gebaar, ... vaak kan iets heel kleins mij onmiddellijk 15 jaar terugflisten in de tijd. Ik ben heel blij dat er nog mensen zijn die hetzelfde hebben ervaren en net als ik zo reageren en kunnen blijven verder leven met de herinnering. Hartelijk dank voor je beschrijvingen hierover in het boek. Je bezorgde mij het warme gevoel als bij het herkennen van een lotgenoot!' - Dries De Zaeytijd (België)

'Hallo Dirk Jan, In één ruk je reisverhaal "De nieuwe fiets" uitgelezen. Geweldig. Had zelf de uitzending met Mart Smeets niet gezien, maar mijn vrouw wel. Kreeg het boek van haar cadeau, toen ik thuis kwam na een paar dagen fietsen in Zuid - Limburg. Een prachtige cadeau. Quote: " Zie mezelf in een zachte lentezon dansen over de dijkweggetjes in het land van Maas en Waal." Als inwoner van het land van Maas en Waal (Druten) hoop ik je CUCCHIETTI CLASSICO (en jou natuurlijk ook) een keer tegen te komen op één van dijkweggetjes!!!! Om hem daar te kunnen bewonderen. Niet te hard fietsen dus! Dirk Jan, bedankt voor al het leesgenot en 'sentimentalista' gevoel.'- Léon van Tiem

'De nieuwe fiets. Tour de France 2009. In De Avondetappe praat Mart Smeets met Dirk Jan Roeleven over zijn boek en over een nieuwe fiets, een Cucchietti. Hij kocht hem drie jaar geleden in Piemonte en trapte erop terug naar huis, alleen over de Alpen. Een belofte aan zichzelf, na twaalf jaar ingelost. Roeleven is een leeftijdgenoot, zonder vader, zonder vader te zijn, zoekend naar een stil moment in zijn leven. Hij is de eeuwige jongen die zijn vader zoekt, hem in zijn jeugd ontvallen. Ik koop zijn boek en lees het op de laatste dag van de Tour, al snel ontroerd. Al ben ik geen fietser, er valt veel te delen en te herkennen in zijn melancholie. Zijn pad over de Alpen is een tocht door de ziel. Met veel om te bedenken, om naar uit zien, om van af te wijken. Hij fietst zwaar. Van zijn bagage moet hij een groot deel achterlaten, maar zijn boeken torst hij mee. Benjo Maso en Tommy Wieringa, elke etappe wat bladzijden minder. Hij stuurt ze met de post vooruit. Het oog voor detail geeft hem kracht. Een klein wit hondje dat de gelakte teen likt van een lezende jonge vrouw, de halfgesloopte muur van een fabriekshal met daarop de tekst 'Lebe deine traum!'. Schrijven over wat je drijft en droomt. Ik deed dat in datzelfde jaar, toen mijn vader nog leefde en trots kon zijn. Toen we onze wandelingen door Rome maakten. Vorig jaar schreef ik over hem en onze laatste tijd. Dirk Jan was dichtbij zijn vader toen hij over de Alpen reed, zijn rug nat, zijn haar bezweer. Er wordt gefietst over de Champs-Elysées, ik lees het boek uit. Mijn ogen prikken, ik zie het etiketje voorin: 'Riemer & Walinga, boekverkopers Ermeloo-Groningen'. Het moest zo zijn, ik kocht De nieuwe fiets waar mijn vader zo vaak eerder kocht. Altijd een cadeauboek voor zijn zoon. Een werkelijk prachtig boek, Dirk Jan! We hebben wel wat gemeen. Vorig jaar schreef ik een boek over het verlies van mijn vader: Zoek de zonzijde.' - Wim Huijser

'Beste DirkJan, Ik heb met heel veel plezier deze vakantie je boek gelezen dat je me in het Olympisch Stadion bij de start van Olympai's Tour kado hebt gedaan. Speciaal mee gewacht tot de vakantie begon om het (inderdaad) in 1 snok uit te kunnen lezen. Ik heb zelf in mijn jonge jaren (haha) toen ik net gestopt was met koersen ook eens twee van die megatochten gedaan. Eén keer van Biarritz door de Pyreneeën langs de kust, over de Ventoux en dan door de Alpen over alle grote cols als vars, Izoard, Galibier, Madeleine, Joux Plane richting geneve. Mooi met tentje en bagage. Daarna een keer vanuit Bolzano eerst een rondje Dolomieten van een week, dan richting de Stelvia en de Gavia, daarover en dan door Zwitserland over de kleine en grote bernard en dan afzakken door de Alpen om vervolgens te eindigen bij de ventoux. Nu 15 jaar later denk ik nog wel eens terug aan die heerlijke cadanz van eten, slapen, fietsen. Niks anders. Ik had toen echt na vier weken nog helemaal geen zin om de bus weer terug te pakken naar huis. Als vadertje ga ik het komend weekend maar weer eens doen. Maar nu drie dagen fietsen door Nederland met vaste fietsmaat en studievriend. Is toch wel andere koek alhoewel we nu wel slapen en eten(!) in niet misselijke plekjes. Je boek bracht me 15 jaar terug en wellicht komende zomer op een goed idee. Dank voor de inspiratie! Groet. PS over de grote bernhard nog een mooi verhaal. Mijn fietsmaat kwam boven en was helemaal van de kaart. Hij reed alleen nog op de witte lijn naar boven en zag rode en zwarte vlekken. Boven gestopt barstte die in hysterisch janken uit. Hij was duidelijk iets te diep gegaan. Iemand hielp ons en vervoerde hem in zijn auto naar het klooster dat daar bovenop de berg staat. Daar hebben we een bed gekregen en eten en kon hij de nacht op krachten komen. De volgende dag hebben we maar een rustdagje ingelast in Aoste.' - Frank Boelé

'Hoi Dirk-Jan, Dit, op de foto, is de Spiaggia dei Gabbiani, het strand van de meeuwen, een prachtig baaitje aan de oostkust van Sardinië dat alleen per boot bereikbaar is. Ik las er De Nieuwe Fiets na anderhalve dag uit; vanzelfsprekend. En dacht er toen aan om ook maar een foto van je prachtboek te maken, al heeft de blauwe zee niets met wielrennen, onbeklommen alpenreuzen en spokend Vogezen-weer te maken. Integendeel, het was er 40 graden, vorige week; geen gek die op de fiets ging zitten. Maar gewoon, een mooi plaatje.

Slechts een mailtje om je te zeggen dat ik ervan genoten heb. Ben zelf helemaal geen klimmer (89 kg, 1,88 m), begin er ook niet aan, maar heb eenzelfde herinnering als jij aan de weg van Capileira naar de Veleta en Mulhacen, in de Sierra Nevada. Maar dan omgekeerd. Zat met vrouw en kleine kinderen op een camping in de Alpujarra, 't zal 13 jaar geleden zijn geweest, en op mijn wegenkaart stond een weggetje naar boven toe. Met een Peugeot 405 begonnen te rijden, en het werd steeds slechter, steeds grotere stenen, steeds diepere afgrond aan de linkerkant. Een oneindige lijdensweg, maar voor omkeren was het altijd te laat. De auto overleefde het, wij ook. Bovenaan, boven die 3.000 meter, zag ik het bord dat ik onderaan had gemist: slechts 4x4 wagens... Heb gezweet als een coureur. En ben voor de weg terug die 100 km omgereden... Een groet uit Barcelona. PS Goed optreden bij Mart, maar dat zal iedereen je wel gezegd hebben.' - Edwin Winkels

'He Dirk Jan, Leuk boek! Heb het voor Harm weggekaapt en achter elkaar uitgelezen. Inderdaad: het is ook leuk voor vrouwen, al moet ik mezelf natuurlijk niet tekort doen: ik ben natuurlijk wel een 'fietsvrouw'. Mooi om te lezen wat je over Steven schrijft en wat fijn dat dat je zo'n succes met je boek hebt. Hoop dat met Hester ook alles goed gaat. Doe je haar veel groetjes? Tot ziens!' - Francine Smink

'Ha die Dirk, Afgelopen week je boek uitgelezen. Elke avond een hoofdstuk/etappe na de douche gaf groot leesplezier. Tevens gaf het een flinke inkijk op wat je bezighoudt en hoe je tegen het leven aankijkt. Maar ook hoe je met je overleden dierbaren leeft. Heel openhartig en 100% Dirk. Je hebt de uitspraak "de doden leven onder ons" met dit boek nieuw voedsel gegeven. Je kan trots zijn op jezelf, ik ben het ook op jou... Mzzle' - Erik

'Hé held! Ik heb je boek uit! En nu is mijn vriend het op mijn aanraden aan het lezen. Ik heb ervan genoten. Vooral sommige stukken, de rottige momenten. Het gaf een soort heroïsch gevoel toen ik het uit had, alsof ik zelf de reis gemaakt had. Dat lijkt me een mooi compliment!' - Merel

'DirkJan !!! Ik had mij nog zo voorgenomen dit jaar geen wielerboeken meer te kopen. Maar toen ik langs de etalage vd boekenwinkel in de stad liep viel mijn blik op jouw naam op het voorblad van alweer een nieuw fietsboek. En wat kon ik anders doen dan meteen de winkel ingaan en je nieuwe fiets meenemen. Wat leuk, wat mooi om zo weer wat van je te vernemen. Ik had je stuk in de Volkskrant al gelezen en nu dit boek. Ik kan mij herinneren dat ik met je in contact kwam juist een paar maanden nadat je vader was overleden. Iedere man wordt een sentimentalista als hij een verhaal leest van een zoon die zijn vader verliest. Iedereen heeft zijn eigen verhaal maar toch is het verhaal van de ander ook zo herkenbaar. En wat grappig - op het Agnes verkeerde ik vooral met alto-meisjes en die hadden mij toen al kennis doen maken met de kleine prins en de grote profeet. Ik ben blij dat ik die boeken toen al gelezen heb, over and over again... Vrijheid; alleen wanneer ook het verlangen naar vrijheid tot een harnas is geworden...zul je vrij zijn. Ik herinner mij nog dat die zinsnede een geweldige indruk op mij maakte, al wist ik ook dat de diepere betekenis mij nog ontging. Het is dankzij de wijsheid van yoga dat ik die woorden heb leren begrijpen. 1979 - zomer, met DirkJan naar Ibiza, de broertjes Jan en Peter daar al aanwezig. Calla Llonga, iedere dag naar een klein strandje tussen de rotsen. Maar een paar mensen daar op het strand, waaronder Zita en dochter en vriendin Tonka ( Tonka met die tote tieten ). En tegen het einde van die vakantie deden we een yogales op het strand. Na afloop wist ik dat mij leven voorgoed veranderd was. En 30 jaar later...ach, take a look at www.anna-yoga.nl . Eigenlijk ben ik toch coureur van beroep, maar omdat ik er niets mee verdien doe ik er maar wat yogalessen bij. It's my job, you know and i do it for the pay, and when it's over i just go my way, up to some paradise. Ik was vroeger wat meer alto dan jij, dus het doet mij waarlijk deugd te vernemen dat het niet alleen bij brood en pop is gebleven, maar dat Dylan ook een plekje in je discotheek heeft verworven, evenals Van the Man. No guru, no method, no teacher...is mijn lijfspreuk als yogi. Trouwens, mijn ultiem uitvaartsnummer is; Last train home, Pat Metheny. Listen to it !!! Mijn ouders liggen in Leiderdorp boven op elkaar, pa in 95, ma in 07. Er is daar een plekje voor mij gereserveerd, maar wat mij betreft wandel ik, als de tijd is gekomen, de bergen in, steeds hoger en hoger. Aandoenlijk romantisch, niet waar ? Go, wat mij ook heeft geraakt is dat dat je ongewild kinderloos ben gebleven. Ik ben ( bijna ) ongewild vader geworden van een prachtige dochter, Floor, op 29 juni wordt ze 1. Papa op leeftijd dus. Een beetje bizar verhaal, papa op afstand want moeder en dochter maken het goed en wonen in Brugge. Maar ik zie ze regelmatig en het geeft mijn leven een bijzondere en bizarre wending. Ooit de love of life in Amsterdam ontmoet, maar dat liep toch anders. Haar toen in Arnhem ontmoet, totdat ze op een kruispunt werd geschept door een man in gestolen wagen. Die love of life destijds soms ook op school gezien, en onderweg. En die love of life is dus mijn geweldige dochter Floor. En ze is al net zo ongeduldig als haar vader en ook weer net zo snel tevreden als ze haar zin krijgt. Vooral in Arnhem heb ik leren fietsen, en met een vriendinnetje in belgie met een neef als talent werd het echt een passie. Nog eens een tocht met Museeuw gereden. En later de bergen ontdekt en bemerkt dat ik kan klimmen. En nu is er de jaarlijkse pelgrimage naar de MontVentoux ( meestal rond de 1.40 uur, maar dat uiteraard ter zake ). Ergens in de jaren 80 stond ik totaal onverwacht plots oog in oog met die berg en hij maakt zo'n geweldige indruk. Afspraak zondag 16 augustus. He Roel, let's make a ride together one of these days. Hier in oosterbeek ( woon geweldig mooi in een park op een heuvel met prachtig uitzicht over rijn, betuwe, tot nijmegen aan toe ) of daar in sin city Amsterdam, waar ik soms nog kom. And talk about a little price, a prophet, life as it is. Alle goeds' - Michiel

'Hallo Dirk Jan, Las in de krant een recensie van jouw "fiets" boek, en heb het gelijk besteld. Deze week gelezen, en vroeg ik Huib je email-adres om je te mailen, dat ik ervan genoten heb . In veel mindere mate heb ik zulke herinneringen van de jaarlijkse heen en terugtoch naar mijn Oma in Deurne vanuit Rotterdam (trein was te duur), waar aan ik met wel heel magere billetjes van mijn vijfde mee mocht doen. Ik wilde nooit naast iemand fietsen, en heb gemerkt, wat je allemaal bedenkt op dit soort - af en toe oneindig lijkende - dagtochten. Iets kan me dan toch inleven, in jouw verslag; het eenzame karakter ervan. Er zit ook een stukje "je zelf leren kennen"in mijn fietstochten, die "tjes"zijn vergeleken met jouw ervaring. Wel kom ik me erg inleven op bepaalde onderdelen. Maar dit alles, omdat ik echt van je boek genoten heb. Hartelijke groeten van de moeder van Huib Gardeniers.

'Beste Dirk-Jan,
Nu ik over jouw mailadres beschik wil ik je complimenteren met jouw boek dat ik stomtoevallig in de week van de presentatie in een boekhandel van Epe of all places zag liggen en vanzelfsprekend direct heb aangeschaft. Het was meeslepend, aanstekelijk en ontroerend. Toevallig had ik vlak daarvoor het gehypte boek 'waarover ik praat als ik over hardlopen praat' van de Japanse cultschrijver Haruki Murakami gelezen. Toen ik jouw boek las wist ik wat er mis was met het boek van de japanner: er zat geen bloed in. Het was een wezenloos verhaal. Jouw boek is puur mensenwerk in al zijn facetten.
Enfin het vervolg is duidelijk: zo'n prestatie vraagt om navolging. Ik loop alleen wat achter. Pas vorig jaar een tweede hands Koga Miyata aangeschaft (een rood zwarte!) met lederen bandjes nog. Maar als ik op die fiets zit weet ik nu dat er meer is dan het rondje Kaag of de route Wassenaar Zandvoort.' - Mark Kranenburg

'Heb het boek van Dirk Jan in een keer uitgelezen, geweldig boek, goed geschreven, leuk & mooi om te lezen!' - Toinet

'dag dirk jan!
ik heb je boek gelezen, (ik kreeg het per post toegestuurd door josé) ademloos. ik vind het een prachtig boek, erg goed geschreven. ben geneigd om je reis per auto (...) na te doen. je taalgebruik vind ik subliem. groot woord, ja. maar toch. het boek is als een 'doorgecomponeerde liedvorm' van een groot componist. het is ook po-etisch (ik heb slechts een hand om te typen, andere in mitella, pols gebroken bij domme val). de po-ezie bevalt mij zeer, is direct en concreet. ("Streven naar sterven als een oude, wijze man.")
dank voor de opdracht voor mij voorin. ik dank jou nu voor jouw boek. ook omdat het leerzaam is. wat betreft het auto-biografische: ik heb nooit geweten van je traumatische ervaringen rond de dood van je vader, tot josé me er veel later over vertelde. je zat bij me in de klas - denk ik - toen je de eerste daarvan opdeed. en ik voel gêne daar niets van geweten te hebben. te lezen over je doorzettingsvermogen, je relativeringsvermogen, je opmerkzame oog en oor, je liefde voor de goede dingen van het leven en fijne mensen is een feest. het zittend plassen in de mooie marmeren wc deed mijn ooglid vrolijk trillen. doe ik ook namelijk in schone wc's. (bij de herdruk zou je misschien 'een requiem' moeten vervangen door het Requiem. Mozart schreef er een.) ik zou nog wel een tijdje door kunnen gaan... ik heb genoten! nogmaals: dank!' - dick

'Godverdomme Roeleven, wat ben je toch een klootzak! Moet ik hier in Belgie een hoop werk doen vandaag. Komt mijn dochter met man en kind, heeft de post uit Nederland mee gebracht. Waaronder een boek. In plaats van het noodzakelijke werk dat ik vandaag moet afdoen, zit ik al twee uur 'De nieuwe fiets' te lezen. Man man wat een heerlijk boek. Houdt mij van mijn werk af! Nondeju nog.' - Joost Prinsen

'Dikke Dirk, Kwart voor twee 's nachts. Heb je boek uit. Schitterend' - Joost Prinsen

'Ik ben begonnen in je boek en wat ik tot nu toe gelezen heb, ontroert me zeer. Het leidt er ook toe, dat mijn oog nu valt op berichten waar ik daarvoor niet naar taalde. Vandaag in de Volkskrant bijv. over 100 jaar giro 'De goden waren Coppi in 1949 goed gezind' van Bart Jungmann. Dino Bazatti was de verslaggever, waar het over gaat. Ongetwijfeld bekende namem voor jou, maar voor mij nieuw. Maar het zegt me nu wat meer door wat ik gelezen heb in jouw boek.' - Dieteke

'Ik heb je boek uit, Dirk, in één ruk nog wel. Het is een waarachtige beschrijving van je ervaringen en gevoelens, het is vooral heel goed dat je onverbloemd sentimenteel durft te zijn. Dankzij mevrouw Cuchietti die je een sentimentalista noemt, kom je daarmee weg en je gevoelens zijn, zoals gezegd, gelukkig oprecht.' - Bart

'Dag Dirk Jan, 'Na de eigenaar van de rode Giovanni en de rode Rih las ook ik in dit weekend je boek ademloos uit. Ik had een fijne zondag. Recht uit het hart nam je me mee op reis en al mijn zintuigen gingen open. Als vrouw en moeder van twee fietsmannen, kwam ik in een herkenbare belevingswereld en raakte je fijngevoelige snaren aan. Maar ook de beloftes en trouw aan mensen. De gevoelservaringen van de overleden dierbaren die je tegen kwam en die dan zo mooi tot leven komen. De kracht om een droom te verwezenlijken, met alle twijfels daarbij meegenomen,zo liefdevol beschreven. Dank daar voor.' - Odra Litjens van der Zijde

'Hi mister DJ,
Gisteravond terug van Spanje trof ik je boek bij mij aan. Na auto uitladen en kids naar bed, begonnen met lezen en kon het niet neerleggen. Ik zag alles voor me en heb gelachen en gehuild. In kleine uurtjes licht uitgedaan (druk programma vandaag). Maar kon de slaap niet vatten. Het boek is top geschreven. Leest lekker weg. Je durft alles te schrijven, en bent (zoals ik je ken) echt. Lust for life, straight from the heart en bijzonder mens. Ik zag je fietsen, de mensen charmeren, naar mijnheer Bol gestuurd worden en in de Spar staan. Ben trots op je, Dikke kus voor dikke Dirk van dikke Khan' - Ajit Khan

Hallo Dirk Jan, Wat een heerlijke middag vorige week bij de presentatie van je boek. Erg genoten: leuke sfeer, geestige sprekers. Wat ik erg waardeerde is dat je zo jezelf was (vrij van 'omroep-kijkmijnou en -blabla') en, wat ik al tegen je zei, zo liefdevol tegen je vrouw. Je boek heb ik inmiddels gelezen. Net als de reportage in de Volkskrant destijds: met genoegen en ontroering. Inderdaad, geen boek alleen over fietsen. Mooi zoals je schrijft over degenen die je zijn ontvallen en die je zo dierbaar waren (nee: zijn). Uiteindelijk gaat het toch allemaal om wat je vader 'doceerde' in de rijdende zondagsschool: houden van het leven en vooral niet bang zijn. Je hebt een juweeltje toegevoegd aan de toch al zo rijke wielerbibliotheek. Hartelijke groet,

Joost van Lingen

NB: opmerkelijk hoe het cliché dat de wereld klein is telkens opgaat. De volgende ochtend ging ik bij de buurtsuper in Leiden-Oost melk kopen. Voor mij stond een oude dame. Ze kocht een fles olijfolie en vroeg aan Louis van de supermarkt of hij de fles even open wilde draaien want dat zou haar thuis niet lukken. Louis draaide de fles open en maakte daar een beetje een show van. Ik zei schertsend tegen hem: 'Ik zie het al, geen probleem voor Het Beest van Leiden-Oost.' 'Ho ho', zei hij, 'ik kom niet uit Leiden, maar uit Zoeterwoude. Daar ben ik twintig jaar melkboer geweest.' 'Dan kent u vast ook de familie Roeleven', zei ik. 'Welke?', vroeg hij. 'Ze hadden een café annex kruidenierszaak', zei ik. 'Ja', reageerde hij', dat werd later de Spar. De vader is jong gestorven'. Wonderlijk hè?

'Dag Dirk Jan, Gisteren gaf mijn zoon Sjoerd, van de rode Giovanni, mij jouw boek, met als aanbeveling: dit moét je lezen. (Hij en ik delen al vele jaren mooie fietsherinneringen). Ik heb het direct, bijna ademloos gelezen. Prachtig! Herkenbaar ook door alle herinneringen die je beschrijft en op een mooie manier vervlecht in je verhaal. Ontroerend hoe jij een aantal overleden dierbaren weer tegenkomt op jouw pad terug naar Amsterdam. Je hebt je vader hier postuum een prachtig eerbetoon mee gegeven.'

'Herkenbaar ook het gevoel van het kleine jongetje dat zo opgewonden blij is met zijn nieuwe fiets. Ik haalde 6 jaar geleden mijn rode RIH op in de Westerstraat in Amsterdam, kocht een kaartje Amsterdam - Veenwouden, bleef 2½ uur lang aan de zijde van mijn nieuwe trots zitten in het fietsportaal en kwam aan het eind van de reis tot de ontdekking dat ik geen fietskaartje gekocht had.(De fiets bleef ook dagenlang in de woonkamer staan!)'

'Naast de vele herkenning is één vraag gebleven: wat heb je toch met Benjo Maso, dat je 2 weken lang 440 gram met je meesjouwt?

Ik zal je boek aanraden aan mijn fietsvrienden, het is een prachtige weergave van de binnen- en buitenwereld van een 'gewone' liefhebber van buitengewone fietstochten. Dank daarvoor! Groeten' - Mick Litjens

'Lieve Dirk Jan, De nieuwe fiets is het tweede boek ooit dat ik in een keer heb uitgelezen. Ik bevrijd nog even een paar tranen en ga dan slapen. Dank je wel.' - Frank Govaert

'Dag Dirk Jan, Gisteravond las ik in een ruk je boek 'De Nieuwe fiets' uit. Bedankt voor de glimlach en de traan! De fietsgedachten en de fietsbelevenissen die je beschrijft, ze zijn heel herkenbaar. De liefde waarmee je het allemaal opschreef heeft me ontroerd. Morgen geef ik het boek met veel plezier aan mijn vader, fietsmaat van Andes tot Alpen, eigenaar van een rode RIH. Groeten van Sjoerd (32), eigenaar van een rode Giovanni' - Sjoerd Litjens

'Ik schaam me een beetje, want ik heb echt de slechte moeder uitgehangen vandaag. Ik had de keuze, of met de kids spelen, of het boek uitlezen en de kids verwaarlozen. Nou het laatste dus gedaan. Afentoe een knuffel gekregen, soms waren ze op het bed aan het springen en las ik onverstoorbaar door. Ze begrepen het, mama wilde even lezen en gaf geen antwoord op al die vragen die een 3- en 4-jarigen je kan stellen.... (Wat is dat? Wie is dat? Waarom? Mag ik een snoepje? Mag ik een appel?......)' - Mel C.

Geachte redactie,
Het is een schot in het donker, zoals de Engelsen plegen te zeggen, maar ik probeer via u een berichtje bij Dirk Jan Roeleven te krijgen. Het is bovendien onvervalste fanmail, dus niets om bij te fronsen. Ik heb namelijk net zijn boek uit en ik wilde hem laten weten dat ik er van heb genoten. Misschien deels omdat we uit hetzelfde bouwjaar zijn en deels omdat we een passie voor sport in het algemeen en fietsen in het bijzonder delen. Maar ook omdat het boek gewoon goed is geschreven, in een heldere stijl, met speelse perspectieven en met net genoeg milde zelfspot om niet als 'sentimentalista' over het randje te gaan. Geen valse pretenties en toch universele prikjes die het boek literaire waarde geven. En daarmee heel wat fijner dan veel wat nu door zichzelf bepaald niet onderschattende Nederlandse auteurs op het toetsenbord wordt losgelaten. Ook niets van de overdreven en valse sentimentaliteit die meestal opkomt op schrijvers die over sport schrijven. Daarmee laat DJR zien een ware en onvervalste, niet door modieuze tendenzen geplaagde sportliefhebber te zijn. Nogmaals, wij hebben teveel gemeen - ook weer met muziek - om met voldoende afstand naar het boek te kijken, dus misschien overdrijf ik. Maar dan toch slechts heel licht. Rest mij nog een knagende vraag. Waarom in Zwitserland in hemelsnaam de trein genomen? De verklaring in het boek overtuigt niet, want Zwitsers zijn helemaal niet zo kwaad als het om wielrennen gaat. Oh ja, ik ben die man van Europa, weet u misschien wel.

Groet, Frans Timmermans, mobiel

'Beste Dirk Jan, Van een oud-collega van mij kreeg ik jouw boek te leen, om het vervolgens nagenoeg in één ruk uit te lezen. Ik heb er veel plezier aan beleefd! Het toeval wil dat ik zelf heel wat fietstochten heb gemaakt, in Europa en in de Verenigde Staten, soms van hotelletje naar hotelletje met een minimum aan bagage, soms met complete kampeeruitrusting. Maar wat gelijk blijf is de beleving onderweg: je beschreef dat allemaal heel herkenbaar, authentiek en uiteraard heel persoonlijk. Ik kan me goed inleven in die persoonlijke gedachten, herinneringen en waarnemingen onderweg. Fietsen is immers een metafoor voor het leven: berg-op, berg-af, en na iedere bocht een nieuw uitzicht, nieuw perspectief. Ik vind het moedig dat je al die persoonlijke belevenissen in je verhaal hebt verwerkt. Sentimentalista…. Je verhaal inspireert, herinnert me eraan dat hoog tijd is om zelf ook weer op pad te gaan. Dus: bedankt voor je verhaal!' - Jos Steehouder

'Heb genoten van De Nieuwe Fiets. Heel goed en ontroerend, blijft wel een tijdje hangen.' - Eric